Lieve allemaal,

...Het rammelen bij het linkervoorwiel bleek uiteindelijk de schokbreker te zijn. Tja, de wegen zijn niet altijd even vlak of geasfalteerd. We rijden nu maar door met 1 schokbreker nadat we hebben geprobeerd het in Bulawayo te laten repareren.

Maar onderdelen voor onze old-timer zijn moeilijk en in Zimbabwe niet te krijgen. 

We zijn naar het Matobo park gereden, een park met indrukwekkende 'balancerende' rotsformaties. In het park is ook het graf van Cecil Rhodes, waarnaar Rhodesië (Zimbabwe) vernoemd was. We zien voor het eerst neushoorns in 'het echie'.

Na Zimbabwe zijn we naar Botswana gereden. Het is hier veel vlakker en droger. We waren van plan naar de Okavango Delta te gaan, een moerasgebied waar je met een bootje doorheen kunt peddelen. Helaas is er vanwege de droogte weinig te zien, hoorden we bij aankomst. Dus we zijn op ons gemak doorgereden naar Namibië.

We brengen drie dagen door in het Etosha National Park. Het regent hier en dat is de reden dat we weinig wild zien bij de waterplaatsen. In de rest van het park is immers water genoeg... Dat gaat goed zo.

Onze heroische Passat ploegt zich een weg door de Noord-Namibische woestijnvlaktes. De door fancy 4 wheel drives verrot gereden zandwegen doen zijn geplaagde carrosserie vervaarlijk rammelen en onze magen trillen. Hij brengt ons op fascinerende plaatsen waar we nooit met openbaar vervoer waren gekomen: we zien rotstekeningen van de Bosjesmannen, mooie rotsgebieden en compleet fossiele bomen van 260 miljoen jaar oud en zand, veul zand!

Arno is wat zenuwachtig: hij heeft visioenen dat we vastraken in die oneindige vlaktes en niemand ons komt redden. Maar de motor pruttelt lekker, het zal wel door de zon komen. Helaas weinig fata morgana's. 

Eindelijk, na vele uren: de zee! We hebben het Afrikaanse continent doorsneden en bereiken de Atlantische Oceaan. We bezoeken een kolonie van 80.000 zeehonden, dicht op elkaar gepakt op een spaarzaam stukje strand. Luierend, over elkaar heen rollend, op weg naar en terugkomend van de golven. Ze bijten naar elkaar, maar liggen ook lekker tegen elkaar aan. Net Zandvoort op een warme juli-dag.

We zetten ons tentje op aan het strand. Romantisch! De volle maan komt goudgeel op en we stoken een knapperend vuurtje van 'braai'-hout. 

De volgende dag naar Swakopmund, waar we nu zitten. Een bizarre oase, getekend door de tijd dat de Duitsers hier nog koloniaal heersten. Veel Konditoreien, en Wienerschnitzel. We komen helemaal bij, klaar om verder te trekken naar het Zuiden. Naar de Sossusvallei, waar immense rode zandduinen het landschap bepalen.

Volgende week om deze tijd zitten we al in Zuid-Afrika. IJs en weder dienende, want het wordt hier al straf koud. De mutsen en sjaals liggen in de winkels. De zon heeft moeite zich door de Atlantische mist heen te dringen en 's avonds hebben we onze lange broeken en fleecetruien aan!

Vanuit Swakopmund zijn we naar Windhoek gereden.Via een stoffige en hobbelige weg en het regelmatig stofvrij maken van de zonnebrillen komen we aan in de Sossuvallei, een vallei zo groot als Nederland. Metershoge rode zandduinen met grillige vormen en schitterende kleuren tijdens zonsondergang. We lopen de laatste 5 kilometer naar de hoogste duinen. Dit pad is namelijk alleen met een vierwiel aangedreven auto te bereiken. Onze bak kan veel, maar dat net niet. Bovenop de hoogste duin aangekomen rollen we er, na van het uitzicht over al die enorme duinen genoten te hebben, van af. Het zand zit overal en dat zal ook nog wel even zo blijven!

Na een overnachting in de vallei rijden we door naar de Fish River Canyon. Dit is de op een na grootste canyon ter wereld. 

We slapen twee nachten in de canyon. Totaal afgezonderd en alleen genieten we van het ijskoude water dat in een riviertje voor onze blokhut stroomt. We moeten ons warmen en ons eten koken op een vuurtje. Hiervoor moeten we eerst hout gaan zoeken in de omgeving. In het pikkedonker genieten we van een mals kippetje.

Groetjes en tot mails!

Arno en Ina.