Het is nu donderdag 5 november. Sinds anderhalve week zijn we de trotse bezitters van een echte Holden (Opel) Commodore Station !!

Zo'n grote bak hebben we zelfs in Nederland nog nooit gehad. Gekocht op de automarkt in Sydney, op de dag van aankomst. De volgende dag zijn we direct Sydney ontvlucht, nadat we na een half uur rijden al op een helling in Sydney stil stonden omdat de accu het niet meer trok.

Na een uur wachten op de wegenwacht kwam er een stoere Aussie, korte broek, grote hoed, stoere boots. Hij zou onze bak wel even wegtakelen.

Gelukkig had hij een draagbare accu-oplader en was het probleem binnen enkele minuten opgelost !

Van Sydney zijn we via de kust richting Adelaide gereden (2000 km).

Overnachten in National Parks (o.a. Grampians en Wilson's Promontory) waar je uit moet kijken voor overspringende skippies en waggelende woombats. Ook voor overstekende kamelen worden we gewaarschuwd maar die hebben we nog niet kunnen spotten. Het eten wordt van je bord gestolen door felgekleurde karakieten. Lekker weer camperen, soms in de bush dan geen warm water slechts een toiletje en een kraan grondwater, soms op een familiecamping met allerlei handige faciliteiten zoals warme douche en wasmachines.

In deze periode is ook de Melbourne Cup: een paadenrace die het hele land een vol uur stil legt. De kranten staan er vol van. Jezebel is de verrassende winnaar.

De vliegen zijn verschrikkelijk! Honderden tegelijk en ze zitten het liefst op je gezicht. In je oren, je neus, je ogen, je lippen, precies daar waar het het meest irriteert. Hier en daar zetten we de klamboe op als we buiten willen zitten.

De wegen zijn goed, de afstanden enorm. Het landschap is soms afwisselend, soms enorm saai. Onderweg gigantische vrachtwagens, zgn. road trains, met 2 of 3 opleggers achter 1 truck. Als die je passeren word je bijna van de weg geblazen.
De route van Adelaïde naar Perth is van een ongekende saaiheid: the loneliest highway in the world. 2000 kilometer en er is niets te zien. Af en toe een road house waar we tanken, een broodje eten en soms slapen.

Het vergt een bijzondere persoonlijkheid om op zo'n road house te werken. Je moet in elk geval tegen eenzaamheid kunnen, want de meeste zijn minimaal driehonderd kilometer van de dichtstbijzijnde bebouwing verwijderd.
Op één van de road houses staat een bordje bij de kassa met de tektst 'YCWCYODFTFDSTY'. Op mijn vraag wat dat betekent, antwoordt de pomphouder, een grote dikke kerel in een tuinbroek: "Your Curiosity Will Cost You One Dollar For The Flying Doctor Service, Thank You". ;-)

Langs de weg liggen tientallen dode kangaroes. In de betere autozaak kun je roo bars kopen die je grill beschermen tegen de plots opduikende beesten.

Op de grens van South Australia en West Australia moeten we onze groente afgeven, bang als ze zijn voor enge beestjes en ziektes.
We moeten maar nieuwe groenten in de volgende winkel kopen: 750 kilometer verder!

We worden gek van al die tijdzones. De ene staat doet wel aan zomertijd, de ander niet. In totaal moeten we tijdens onze gehele reis zeven keer ons horloge verzetten!

Onze auto doet het prima, inmiddels uitgerust met een nieuwe accu en een nieuwe startmotor. Inclusief gratis overnachting bij de garage op de parkeerplaats.

Totaal bijgekomen van de zonnige strandvakantie in Maleisie kunnen we er de komende weken weer tegen aan.
 
 

Hier loopt de Kerstman zwetend door de straten en staan de Kerstbomen tussen de nieuwste badpakken in de winkels.

Maar wat wil je ook als het buiten meer dan 40 graden Celcius is. Een witte Kerst zit er voor ons helaas niet in, al zingt Bing Crosby nog zo hartstochtelijk in de Shopping Malls.

In Esperance Bay eten we witlof bij een Nederlandse molen. Ze hebben geen vast menu. Het is eten wat de pot schaft.

In Perth logeren we bij Eric, die we in Tibet hebben ontmoet. Hij speelt een paar dagen voor gids, maar dan hebben we de stad wel gezien.
Vanaf Perth zijn we langs de Westkust van Australie omhoog gereden. Onderweg overnachten we op campings, in natuurparken en soms op een schapenboerderij. Deze laatste zijn immens: sommige zijn zo groot als een doorsnee Nederlandse provincie!

Langs de kust ligt New Norcia, een Spaans klooster uit het begin van deze eeuw. Bedoeld om de Aboriginals te bekeren. Er wonen nu nog 12 paters.

In Geraldton gaan we naar het Maritiem Museum. Hier liggen delen van de inventaris van de Batavia en de Zuytdorp, die hier zijn vergaan.

In Kalbarri bezoeken we het papegaaiencentrum. Verder naar het noorden ligt Denham met in de buurt Shell Beach. 60 km strand met alleen maar schelpen!
's Avonds zijn we een moneybelt kwijt. We blokkeren de credit card en gaan naar de politie om aangifte te doen. Ze weigeren de aangifte aan te nemen 'omdat hier nooit wat wordt gestolen'. En inderdaad, de volgende ochtend bleek dat ie was gevonden en afgegeven bij de receptie van de camping. Alles zat er nog in, zelfs het cash geld en de vinder had zijn naam niet eens achtergelaten.

Aan het strand van Giralia maken we een foto op het strand voor de Kerstkaart. Met een glasboot vaen we over het koraal. Mooie koralen, naaldvissen en schildpadden.

We overnachten bij een schapenfokker. Hij heeft een klein huisje aan de rand van zijn land. Net of je op het randje van de wereld zit

Bij Port Hedland rijden we door Karijini National Park. Ravijnen, riviertjes, natuurlijke zwembaden. Voor het eerst rijden we niet over asfalt, maar over gravel en dat hebben we geweten. We krijgen twee lekke banden die we in de zinderende hitte moeten vervangen. Dit is het heetste deel van Australië en er is geen boom te zien.

Bij Fitzroy Crossing bezoeken wee Geiki Gorge, een ravijn met een mooie rivier die in het regenseizoen wel 3 meter hoog kan staan. De boot vaart echter niet als wij er zijn. Hij is vorige week gezonken omdat een groep toeristen een krokodil wilde fotograferen en de boot omsloeg ;-)

We rijden door een spookstadje, Newcastle Waters. Ook Australie had vorige eeuw zijn Gold Rushes. We lopen het hotel binnen en door de nu verlaten General Store. De warme woestijnwind doet de tumbleweed door de stoffige straten rollen. We wanen ons in vroeger tijden, alleen de Australische versie van Billy the Kid ontbreekt. We overnachten even verder bij de oudste kroeg van Australie (het bier is vers).

In het Noorden is een groot natuurpark: Kakadu. Schitterend! We maken om half zeven 's ochtends een boottocht door het moeras en laveren door de krokodillen en de vleermuizen. 's Middags maken we een wandeling naar grotten waar Aboriginal tekeningen op de wanden gekrast zijn.

In Edith Falls (weer naar beneden, richting het midden van Australie) overnachten we bij een verkoelend meertje, zeer pittoresk inclusief waterval. We worden GEK van de hitte, de vliegen en de muggen.

70 kilometer verderop peddelen we in een kano door het Katherine ravijn, zwemmen is helaas niet mogelijk vanwege de krokodillen.

Ons volgende doel is Ayers Rock. Onderweg nog naar het Kings canyon, een scheur in de aarde vol bomen, watertjes en mooie wandelroutes.
Vlakbij Alice Springs ligt nog een oud telegraafstation bij Tennant Creek.

En dan: de grote rode steen in het centrum van Australie: Ayers Rock (of Uluru in het Aboriginals). Bij de zonsondergang verkleurt de steen continu, van bruin naar rood naar grijs. Het is er erg populair, er staan ongeveer ruim duizend mensen te kijken. Sommige toeristenbussen klappen tafels met champagne uit (mmm, eigenlijk wel een goed idee!).

's Ochtends doen we alweer iets actiefs: we lopen er omheen! een wandeling van ruim drie uur en ook al is het vroeg, de zon brandt toch al aardig.

Inmiddels weer terug in Alice Springs, een stadje van 20.000 inwoners midden in de woestijn van Centraal Australie. Je vraagt je af wat mensen hier zoeken, maar het is er erg leuk. We bezoeken de Flying Doctors en de School of the Air. Het laatste is een school 'via de radio' voor de kinderen op de boerderijen, verspreid door Australie wonen en te ver weg van een normale school. De school in Alice Springs bestrijkt een gebied van 1,3 miljoen vierkante kilometer (40 keer Nederland) en heeft 150 (!) leerlingen.

Morgen rijden we weer naar het Noorden en dan rechtsaf naar Cairns. We hebben 11.000 kilometer gereden en nog zo'n 7.000 te gaan. Erg bevorderlijk voor het zitvlees allemaal.

Allemaal veel plezier en succes met de Sinterklaas- en Kerstvieringen en wees voorzichtig met sneeuwballen gooien!!

Nog vier weken te gaan......

Na Ayers Rock koersten we naar de oostkust. In het noorden ligt Cape Tribulation, het enige regenwoud in Australie. Lekker gewandeld daar, maar het was wel wat klam en benauwd en na een uurtje lopen had Arno de bloedzuigers op zijn benen, in zijn schoenen en op zijn rug. Net Rambo, maar gelukkig hadden wij zout bij ons.

Hier hebben we ook het meest maffe beest op aarde gezien: het vogelbekdier. Legt eieren, heeft een eendesnavel, een beverstaart, een bonthuid en is ook nog zoogdier.

We maken een paar prachtige duiken en snorkelingen (?) in het Great Barrier Reef. We zien schildpadden, pijlstaartinktvissen, roggen en haaien. 

Toen weer naar het Zuiden. We brengen de dag van ons leven door in Warner Brothers Movie World. Hier ontmoeten we Batman en doen we een bakje met Tweetie. Arno wordt uit een behoorlijke menigte gekozen om een hoofdrol te spelen in een zinderende oorlogsfilm. Hierin speelt hij een onverschrokken piloot, die helaas wordt neergehaald.

Om toch nog koala's te zien, rijden we naar Rockhampton naar het Koala-ziekenhuis. 

In Sydney aangekomen bezoeken we de prachtige haven met het Opera House en eerste Kerstdag brengen we door op Bondi Beach waar een mega houseparty werd georganiseerd.

De dagen voor Kerst waren letterlijk donker: die brachten we door in een parkeergarage waar een tweedehands automarkt is. Op tweede Kerstdag verkopen we gelukkig. En met winst! Wie weet kunnen we in Nederland wel een commerciele baan vinden.

En toen snel naar Nieuw Zeeland, voordat de koper de verborgen gebreken ontdekte! Helaas missen we nu de try-out van het Olympisch vuurwerk in Sydney maar alla.